ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΥΤΟ?

Βρε κοριτσια...εχω θεματακι που με απασχολει εντονα και θελω να μου πειτε αν αντιμετωπιζετε και εσεις κατι παρομοιο και καμια ιδεα για το πως θα μπορουσα να το ελεγξω...

Η μικρη μου δεν ξεκολλαει απο κοντα μου καθολου!
Πλενω πιατα, ερχεται κατω απο τα ποδια μου, γκρινιαζει και με τραβαει απο τα ρουχα.
Απλωνω ρουχα, ερχεται στην μπαλκονοπορτα και καθεται κολλημενη και περιμενει και αν παω πιο περα και δεν με βλεπει, αρχιζει την γκρινια!
Καθομαι στο σαλονι, μπουσουλαει και ερχεται ορθια στον κανεπε μπροστα στα ποδια μου!
Παω στην φιλεναδα μου και βγαινουμε στο μπαλκονι για τσιγαρο, πλανταζει στο κλαμα γιατι δεν ειναι κοντα μου, παρ ολο που με βλεπει απο το τζαμι!
Παω τουαλετα, ερχεται μπροστα στην πορτα και με περιμενει. μολις κλεισω την πορτα, χαλαει τον κοσμο! εχω αναγκαστει πολλες φορες να την βαλω μεσα!!!!
Παω απο το ενα δωματιο στο αλλο, ερχεται απο πισω μου!
Εστω και αν ειναι αφηρημενη και δεν με κοιταει, με περνει χαμπαρι σε χρονο dt και ερχεται απο πισω μου σφαιρα!


Ειναι φυσιολογικο να ειναι τοσο πολυ δεμενη μαζι μου?
Ειναι και πολυ κουραστηκη αυτη η κατασταση!
Να καθομαι στον καναπε να ξεκουραστω και να κολλαει πανω μου!

Ωρες-ωρες την διωχνω.... δεν μπορω ολη μερα να ειναι σαν βεντουζα πανω μου!

Τι να κανω? Και τα δικα σας μωρακια ετσι κανουν?

Ναι!!! Άγχος αποχωρισμού! Θα περάσει! Το πέρασα και στο γιο, το περνάω και πιο light στην κόρη! Ακριβώς όπως τα περιγράφεις! Μη σε χαλάει, σε λίγους μήνες θα πηγαίνεις να την πάρεις αγκαλίτσα και θα σπρώχνει να κατέβει και θα σου λέει και "μαμά τάτωωω (κάτω) !!!!" χαχαχα!!! και θα λες τι καλά που ήταν όταν ήταν κολλημένη πάνω μου!
Εγώ στη μπέμπα έχω γλιτώσει λόγω του Γιώργου! Παίζουν και απασχολούνται μαζί και δεν κολλάει τόσο επάνω μου! Ο γιος μου επειδή ήταν μόνος του όλη την ώρα ήταν κρεμασμένος από τη φούστα μου κυριολεκτικά! Και πολλή γκρίνια θυμάμαι! Ευτυχώς και για τα δύο, τώρα έχουν ο ένας τον άλλο. Οπότε στην ερώτηση "τι να κάνεις" εγώ θα σου απαντούσα με ένα στόμα μια φωνή: "μωρό να κάνεις!!!"

Nεκταρια μου, χλωμο να κανω κι αλλο προς το παρον τουλαχιστον...τσου!
Ας αρκεστει η μπεμπα στα φουστανια της μαμας!


Ειναι πολυ κουραστικο ολο αυτο!
Βρε Ναντιουλινι μου της λεω, πηγαινε πιο εκει χαρα μου να παιξεις και να αφησεις την μαμα λιγο να ηρεμισει! (και ταυτοχρονα την πηγαινω λιγο πιο μακρυα μου) Βαζει τα κλαματα και ξανα πισω μου το αυτοκολλητακι μου!
Οταν γυρναω απο την δουλεια χαλαει τον κοσμο! Αν δεν την παρω αγκαλια θα σηκωσει ολο το τετραγωνο!

ax φιλεναδα σε νιωθω τα ιδια κανει κ η δικια μου κ μαλιστα οταν ειμαστε ολοι μαζι δεν θελει κανενας να φευγει απο το οπτικο της πεδιο παει ο αντρας μου στο μπαλκονι για τσιγαρο καθεται μπροστα στην πορτα κ κλαιει παω εγω τουαλετα τα ιδια παει η μανα μου σε αλλο δωματιο παει κ καθετε εξω απο την κλεισμενη πορτα κ κλαει κ ας ειμαστε οι υπολοιποι στην διαθεση της

αχ κοριτσια μαλλον ολες τα ιδια περναμε κι εμενα ο δικος μου τα ιδια κανει δεν μ΄ αφηνει λεπτο να κανω τιποτα προσπαθω να κανω τα παντα οταν κοιμαται, ακομα κι οταν ειναι με τον πατερα του και με χασει απο το οπτικο του πεδιο αμεσως βαζει τα κλαμματα προχθες ηρθε ο αντρας μου και με φιλησε στο μαγουλο ενω τον κραταγα αγκαλια τον μικρο και τσουπ αρχισε να τον σπρωχνει και να με παιρνει αγκαλια αφου τα χασαμε, οποτε φανταζεστε τι εχω να περασω με το μωρο απορω εαν θα μπορεσω να το θηλασω

τι ζωδιακι ειναι??????? εμενα ο διδυμακος μου με εχει γραμμενη κανονικα, αλλα ο καρκινακος ειναι κολλημενος πανω μου!!!!!!!!!

Μελινακι, οντως, θα ειναι δυσκολα και με τα 2 μωρακια σου....
ο μικρουλης σου θα ζηλευει...

Ladycat έγραψε:ax φιλεναδα σε νιωθω τα ιδια κανει κ η δικια μου κ μαλιστα οταν ειμαστε ολοι μαζι δεν θελει κανενας να φευγει απο το οπτικο της πεδιο παει ο αντρας μου στο μπαλκονι για τσιγαρο καθεται μπροστα στην πορτα κ κλαιει παω εγω τουαλετα τα ιδια παει η μανα μου σε αλλο δωματιο παει κ καθετε εξω απο την κλεισμενη πορτα κ κλαει κ ας ειμαστε οι υπολοιποι στην διαθεση της

παιδια, δεν ξερω τι γνωμη εχετε εσεις, αλλα εγω δεν μπορω τοσο πολυ κολλημενη διπλα μου...
δεν τολμαω να κανω τιποτα!!!
με τον μπαμπα της δεν ειναι ετσι...

πρωτα ηταν ετσι με τον πατερα της τωρα με πνιγει νιωθω καταπιεσμενη ποσες φορες θελω να παω στην τουαλετα για να χ...... κ η δεσποινα ειναι απεξ κ κλαιει δεν μπορω ουτε να το ευχαριστηθω ουτε να διαβασω ενα βιβλιο βρε παιδι μου να λυσω ενα σταυρολεξο

εμεις στην τουαλετα πάμε παρεα κάθε φορα.αφου το πηρα αποφαση και εχω παιχνίδια και στην τουαλέτα! να φανταστείτε χθες και μετα τα ψυχολογικά που μας δημιουργήσανε στο νοσοκομείο,ηθελε να την κρατάω πανω μου ενω εγω εκανα την ανάγκη μου και το πιο ωραιο ήθελε και γαλατάκι! να το κλαμα γιατί να μην την θηλάσω!!!!

Καλε Φροσσωμ σου λεω, εχω φτασει σε σημειο να διωχνω το ιδιο μου το παιδι απο διπλα μου! με καταβιεζει υπερβολικα!!!

μαλλον της ηλικιας θα ειναι!

vassiliki έγραψε:εμεις στην τουαλετα πάμε παρεα κάθε φορα.αφου το πηρα αποφαση και εχω παιχνίδια και στην τουαλέτα! να φανταστείτε χθες και μετα τα ψυχολογικά που μας δημιουργήσανε στο νοσοκομείο,ηθελε να την κρατάω πανω μου ενω εγω εκανα την ανάγκη μου και το πιο ωραιο ήθελε και γαλατάκι! να το κλαμα γιατί να μην την θηλάσω!!!!

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ???χαχαχαχαχα γουσταρω φιλεναδα!!!
θα κανεις την αναγκη σου σε χωρο διαμορφωμενο σε αιθουσα ψυχαγωγιας!!!!

μην το γελάς καθόλου!μια μερα που με τον αντρα μου είχαμε να βρεθούμε 3-4 μέρες και είχα βρωμίσει αφου δεν με αφηνε να κάνω μπάνιο(!!!!!)λεω και εγω έτσι είσαι? γεμισα το μπάνιο με τα παιχνίδια της, εκλεισα την πόρτα για να μην την τρέχω με τις σαπουνιές σε όλο το σπίτι,τραβηξα την κουρτίνα και μπανιαρίστηκα!αφού βαρέθηκε να παίζει ερχόταν και μου τράβαγε την κουρτίνα και παίζαμε κουκου τσα! θες κι άλλα?

Ελα ρε Βασιλικη!!!Δεν εχεις κοντα μαμα/πεθερα/αδερφουλα/φιλη να στην κρατουσε 5 λεπτα να κανεις ενα μπανακι με την ησυχια σου??

ΚΑΝΕΝΑΝ.

κι εγω που εχω τη μανα μου μη νομιζεις, περιμενω τον αντρα μου να ερθει για να κανω ενα γαλομπανιο.......και δε μιλαμε για ξυρισματα και τετοια, μιλαμε για μπανιο!!!!!!!!!

vassiliki έγραψε:ΚΑΝΕΝΑΝ.

Φιλη/φιλο....καμια καλη γειτονισσα να κανει ενα ψυχικο?Πως και ετσι αποκομενη?Να υποθεσω οτι δεν μεγαλωσες στα Γιαννενα ?

παιδια εμενα δεν μπορω να πω οτι ειναι τοσο κολλημενος κ ειμαστε οοοληηημερα μαζι.εανταξει αμα με δει να φευγω κ να μην ερχεταιμαζι θα κλαψει λιγο αλλα μετα ιεναι οκ.αλλα για μπανιο κ τετοια κανω οταν κοιμαται να ειμαι ηρεμη.παιζει αρκετη ωρα μονοςτου στο δωματιο οτυ στην κουνια του μεσα κ στο παρκο του.αλλιως τον αφηνω χυμα στην κουζιναι κ κανω καμια δουλεια.

Να και η τυχερη της παρεας! μπραβο Ντερμπυ! η δικια μου δεν καθετε παραπανω απο 10-15 λεπτα και αυτο με το ζορι γιατι αν με δει να φευγω απο το δωματιο γκαριζει.

Βασιλικη και εγω οταν κανω μπανιο την βαζω μεσα στο μπανιο με την στρατα!

derbybaby έγραψε:παιδια εμενα δεν μπορω να πω οτι ειναι τοσο κολλημενος κ ειμαστε οοοληηημερα μαζι.εανταξει αμα με δει να φευγω κ να μην ερχεταιμαζι θα κλαψει λιγο αλλα μετα ιεναι οκ.αλλα για μπανιο κ τετοια κανω οταν κοιμαται να ειμαι ηρεμη.παιζει αρκετη ωρα μονοςτου στο δωματιο οτυ στην κουνια του μεσα κ στο παρκο του.αλλιως τον αφηνω χυμα στην κουζιναι κ κανω καμια δουλεια.

Τα ίδια και η δικιά μου. Θα παίξει θα παίξουμε θα μείνει και μόνη με ταα παιχνιδάκια.

Μπραβο ρε κοριτσια, σας ζηλευω!

ChristinaThanps έγραψε:

vassiliki έγραψε:ΚΑΝΕΝΑΝ.

Φιλη/φιλο....καμια καλη γειτονισσα να κανει ενα ψυχικο?Πως και ετσι αποκομενη?Να υποθεσω οτι δεν μεγαλωσες στα Γιαννενα ?

ορθα υπέθεσες. μονη σαν το λεμόνι... η πεθερα στο χωριό,η μαμα στην κυπρο,οι φιλοι στην θεσσαλονίκη,γειτονια αστα βράστα...

Λίγο πριν τα πρώτα του γενέθλια, το παιδί προσκολλάται στα αγαπημένα του πρόσωπα (συνήθως τη μητέρα), ξεσπάει έντονα όποτε αυτά απομακρύνονται από κοντά του, ενώ πρόσωπα ακόμη και του κοντινού περιβάλλοντος τού δημιουργούν άγχος και ένταση. Πρόκειται για την πιο σημαντική φάση στη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού που καθορίζει τις σχέσεις της ενήλικης ζωής του.
Τι είναι η προσκόλληση;
Καθώς το παιδί πλησιάζει προς τον δωδέκατο μήνα της ζωής του, βιώνει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων με κυριώτερο την αγάπη. Αυτό το θετικό συναίσθημα εκδηλώνεται με την μορφή της προσκόλλησης. Πρώτος αποδέκτης είναι συνήθως η μητέρα, αλλά και τα πιο κοντινά πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος του παιδιού. Η προσκόλληση λοιπόν δεν είναι άλλο από μια συνέπεια της σχέσης που αναπτύσσει το παιδί με συγκεκριμένα πρόσωπα και ειδικότερα με όσα το περιποιούνται και το φροντίζουν σε καθημερινή βάση. Πρόκειται για τον πιο ισχυρό δεσμό που αναπτύσσει το παιδί, ο οποίος μάλιστα έχει πολύ μεγάλη διάρκεια στο χρόνο. Είναι προφανές λοιπόν ότι αυτή η πρώτη διαπροσωπική σχέση του παιδιού είναι τεράστιας σημασίας για την ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. Μάλιστα, αυτός ο δεσμός είναι που θα διαμορφώσει το είδος και την ποιότητα όλων των σχέσεων που θα αναπτύξει το παιδί στην υπόλοιπη ζωή του.

Πώς εκδηλώνεται η προσκόλληση;
-Με έντονη επιθυμία του παιδιού να βρίσκεται κοντά στο πρόσωπο προς το οποίο αισθάνεται προσκόλληση (συνήθως η μητέρα), να έχει οπτική και σωματική επαφή με αυτό.
-Αντίστοιχα, με έντονη δυσφορία κατά τον αποχωρισμό από αυτό το πρόσωπο.
Μετά την προσκόλληση, το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα
Ταυτόχρονα με την εμφάνιση της προσκόλλησης εκδηλώνεται και το συναφές με αυτήν άγχος προς τα ξένα πρόσωπα, το οποίο κορυφώνεται στο τέλος του πρώτου έτους ζωής του παιδιού και εξαφανίζεται καθώς αυτό εισέρχεται στον τρίτο χρόνο της ζωής του. Ουσιαστικά πρόκειται για την αρνητική, έντονη αντίδραση του παιδιού απέναντι σε πρόσωπα μη οικεία, αλλά και πρόσωπα που μέχρι τότε είχαν καλή σχέση μαζί του, έπαιζαν και περνούσαν χρόνο μαζί του. Ακόμη και ένα πρόσωπο τόσο κοντινό όσο η γιαγιά μπορεί να εισπράξει το άγχος του παιδιού, αν περάσει ένα μικρό χρονικό διάστημα (1-2 μήνες) χωρίς να ειδωθούν.

Ο ρόλος του γονέα
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι το παιδί δεν αντιδρά στα «ξένα» πρόσωπα αυτά καθαυτά, αλλά σε όποιο πρόσωπο διαφέρει από εκείνο που έχουν καταχωρήσει στο μυαλό τους ως οικείο. Πιο συγκεκριμένα, το παιδί, καθώς περνά ο καιρός και ωριμάζει νοητικά, αλληλεπιδρά με τη μητέρα και σχηματίζει στο μυαλό του μια πολύ σαφή εικόνα, ένα γνωστικό σχήμα του προσώπου αυτής. Κάθε πρόσωπο λοιπόν που αποκλίνει από το γνωστικό αυτό σχήμα τού προκαλεί άγχος και τις παρελκόμενες από αυτό αρνητικές αντιδράσεις. Μάλιστα, το παιδί μπορεί να εκδηλώσει αυτές τις αντιδράσεις ακόμη και αν δει ξαφνικά τη μητέρα του με γυαλιά! Το άγχος του αποχωρισμού διαφέρει από παιδί σε παιδί, ενώ διαφοροποιήσεις εντοπίζονται ακόμη και ανάμεσα στα παιδιά της ίδιας οικογένειας. Τα πρωτότοκα λοιπόν παιδιά ή τα αδέρφια που έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας εμφανίζουν πιο έντονο το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα.
Πώς θα μειώσουμε το άγχος του παιδιού;
-Όσο μεγαλύτερης έκτασης είναι οι κοινωνικές επαφές που αναπτύσσει το παιδί εκτός σπιτιού, τόσο μικρότερο είναι το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα που εκδηλώνει.
-Το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα που βιώνει και εκφράζει το παιδί δεν πρέπει να μας προκαλεί προβληματισμό και άγχος, αντιθέτως πρέπει να το δεχόμαστε με χαρά, αφού δηλώνει πως το παιδί αναπτύσσεται φυσιολογικά. Είναι δηλαδή η απτή απόδειξη ότι οι γνωστικές του ικανότητες ακολουθούν τη φυσιολογική, αναπτυξιακή πορεία.
-Αν γνωρίζουμε ότι ένα πρόσωπο που πρόκειται να συναντήσει το παιδί, τού προκαλεί άγχος, δεν το φέρνουμε απότομα σε επαφή μαζί του, αλλά το προετοιμάζουμε, ενημερώνοντάς το.
-Φροντίζουμε να φέρνουμε συχνά το παιδί σε επαφή με κόσμο, από την μικρή του ακόμη ηλικία. Οι κοινωνικές συναναστροφές, τα διαπροσωπικά ερεθίσματα και οι εμπειρίες θα το βοηθήσουν να διαχειριστεί καλύτερα και να εκδηλώσει πιο ήπια το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα.
-Ενημερώνουμε τα πρόσωπα που γνωρίζουμε πως προκαλούν άγχος στο παιδί για τον τρόπο που πρέπει να του συμπεριφερθούν. Οι απότομες κινήσεις, οι έντονοι θόρυβοι, οι πιέσεις είναι κακοί σύμβουλοι. Το παιδί πρέπει να προσεγγισθεί ομαλά, ήρεμα και σταδιακά.
Το άγχος του αποχωρισμού
Μια ακόμη εκδήλωση του παιδιού του ενός έτους που προέρχεται από την προσκόλληση, είναι το άγχος του αποχωρισμού, μια σειρά δηλαδή από συναισθηματικές αντιδράσεις που απορρέουν από το άγχος που προκαλεί στο παιδί η απομάκρυνση από το πρόσωπο προς το οποίο έχει αναπτύξει προσκόλληση (συνήθως η μητέρα). Το άγχος του αποχωρισμού κορυφώνεται στο διάστημα από τα πρώτα γενέθλια του παιδιού μέχρι τον 18ο μήνα και εξασθενεί όταν συμπληρώσει τα 2,5 χρόνια.
Πώς εκδηλώνεται;
Όταν το πρόσωπο προς το οποίο το παιδί έχει προσκόλληση (συνήθως η μητέρα) απομακρύνεται από κοντά του, αλλάζει δωμάτιο, φεύγει από το οπτικό του πεδίο και δεν μπορεί να την ακολουθήσει, το παιδί κάνει ό,τι μπορεί για να τη φέρει κοντά του. Χρησιμοποιεί το κλάμα, τις φωνές, μπορεί να κλωτσάει την πόρτα που το χωρίζει από τη μητέρα του κλπ. Έπειτα από λίγο παραιτείται από την προσπάθεια, κάθεται –συνήθως- στο πάτωμα, δεν το ενδιαφέρει κανένα από τα παιχνίδια που υπάρχουν γύρω του και είναι απρόθυμο να ασχοληθεί ακόμη και με δραστηριότητες που συνήθως του δίνουν μεγάλη ικανοποίηση.
Πώς να το αντιμετωπίσω;
-Με ψυχραιμία. Κάθε φορά που το παιδί εκδηλώνει το άγχος του αποχωρισμού, πρέπει να θυμόμαστε ότι πρόκειται για μια φυσιολογική φάση, έναν απαραίτητο για την ανάπτυξή του συναισθηματικό σταθμό, που αν και κάποιες φορές οδυνηρός, δίνει στο παιδί, αλλά και στον γονιό την ευκαιρία να αναπτύξουν μια διαχρονική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.
-Το παιδί εκδηλώνει πιο έντονα το άγχος του αποχωρισμού, όταν τη στιγμή της απομάκρυνσης του αγαπημένου προσώπου νιώθει κούραση, πείνα ή είναι άρρωστο. Καλό είναι λοιπόν να μένουμε κοντά του όσο περισσότερο μπορούμε όταν έχει αδιαθεσία και να βεβαιωνόμαστε ότι έχει φάει και έχει κοιμηθεί ικανοποιητικά (ή ακόμη καλύτερα έχει αποκοιμηθεί), προτού φύγουμε από κοντά του. Έτσι, θα είναι έτοιμο να δεχτεί την απομάκρυνσή μας πιο ομαλά.

«Το άγχος του αποχωρισμού είναι μια δύσκολη, απαιτητική κατάσταση που αν δεν είναι ο γονιός εφοδιασμένος με ψυχραιμία και γνώση του τι είναι, μπορεί να τον εξουθενώσει σωματικά και ψυχικά. Προσωπικά, εφήρμοσα ένα κόλπο που συνιστώ σε όλες τις μαμάδες. Κάντε λοιπόν κάποιες «ασκήσεις» μέσα στο σπίτι που θα βοηθήσουν το παιδί να δεχτεί πιο ομαλά τον αποχωρισμό και να διαχειριστεί το άγχος, πριν ακόμη μπει στην επίμαχη φάση. Αφήστε, για παράδειγμα, το παιδί στο δωμάτιό του, ενημερώστε το ότι θα πάτε στο διπλανό δωμάτιο για λίγο και απομακρυνθείτε. Καθήστε στον άλλο χώρο για 1-2 λεπτά και έπειτα εμφανιστείτε ξανά. Αν το παιδί διαμαρτυρηθεί όσο λείπετε, φωνάξτε το να έρθει εκείνο κοντά σας για να βεβαιωθεί με τα ίδια του τα μάτια ότι είστε συνεπείς σε σχέση με αυτό που του είπατε και ότι εξακολουθείτε να είστε κοντά, ακόμη και αν έχετε φύγει από το οπτικό του πεδίο. Κάνοντας αυτό καθημερινά ως άσκηση, το παιδί θα συνειδητοποιήσει ότι το να φεύγετε από κοντά του, δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστείτε οριστικά, ούτε ότι κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί. Θα καταλάβει, αντίθετα, ότι όταν φεύγετε, έχετε σκοπό να επιστρέψετε όπως του εξηγείτε και ότι είστε απόλυτα συνεπής σε σχέση με αυτό»

http://www.babyspace.gr/Article/family-adherence-stress/158-447.html

Στην περίπτωση εργαζόμενης μητέρας που το παιδί έχει εξοικιωθεί με την καθημερινή απουσία της (κάποιες ώρες) πιστεύω η προσκόλληση δεν μπορεί να εδραιωθεί. Υπάρχει προτίμηση, όχι όμως προσκόλληση.

elenikaram έγραψε:Βρε κοριτσια...εχω θεματακι που με απασχολει εντονα και θελω να μου πειτε αν αντιμετωπιζετε και εσεις κατι παρομοιο και καμια ιδεα για το πως θα μπορουσα να το ελεγξω...

Η μικρη μου δεν ξεκολλαει απο κοντα μου καθολου!
Πλενω πιατα, ερχεται κατω απο τα ποδια μου, γκρινιαζει και με τραβαει απο τα ρουχα.
Απλωνω ρουχα, ερχεται στην μπαλκονοπορτα και καθεται κολλημενη και περιμενει και αν παω πιο περα και δεν με βλεπει, αρχιζει την γκρινια!
Καθομαι στο σαλονι, μπουσουλαει και ερχεται ορθια στον κανεπε μπροστα στα ποδια μου!
Παω στην φιλεναδα μου και βγαινουμε στο μπαλκονι για τσιγαρο, πλανταζει στο κλαμα γιατι δεν ειναι κοντα μου, παρ ολο που με βλεπει απο το τζαμι!
Παω τουαλετα, ερχεται μπροστα στην πορτα και με περιμενει. μολις κλεισω την πορτα, χαλαει τον κοσμο! εχω αναγκαστει πολλες φορες να την βαλω μεσα!!!!
Παω απο το ενα δωματιο στο αλλο, ερχεται απο πισω μου!
Εστω και αν ειναι αφηρημενη και δεν με κοιταει, με περνει χαμπαρι σε χρονο dt και ερχεται απο πισω μου σφαιρα!


Ειναι φυσιολογικο να ειναι τοσο πολυ δεμενη μαζι μου?
Ειναι και πολυ κουραστηκη αυτη η κατασταση!
Να καθομαι στον καναπε να ξεκουραστω και να κολλαει πανω μου!

Ωρες-ωρες την διωχνω.... δεν μπορω ολη μερα να ειναι σαν βεντουζα πανω μου!

Τι να κανω? Και τα δικα σας μωρακια ετσι κανουν?

Κι εμενα τα ιδια ακριβως!!! Στη τουαλετα εχω και κοινο εγω, δε καθεται εξω μονος του! Και να ξαπλωσω ,εκει, θα ερθει διπλα μου και καταλαβαινω ποσο κουραστικο ειναι,γιατι εκει που θες να ξεκουραστεις λιγο εχεις εναν ανθρωπο εξαρτημενο απο σενα που να γκρινιαζει. Τωρα δεν εχω και τον αντρα μου εδω να τον αποσπαει λιγακι, αλλα ερχεται η μαμα μου και με βοηθαει να ξεκολλησει λιγακι απο μενα γιατι τωρα με το νεο μωρο θα ειναι πολυ δυσκολα τα πραματα....