Τα πολύχρωμα φαναράκια των νεράιδων του καλοκαιριού!

Εκείνη τη μέρα η Νεραϊδοβασίλισσα είχε τα γενέθλιά της και θα έκανε μια μεγάλη γιορτή στον κήπο! Η Λίλα και η Ρόζα οι χαριτωμένες νεραϊδουλες πετούσαν πάνω στον ουρανό, πηγαίνοντας στο παλάτι, κρατώντας σφικτά στα χέρια τους τα πολύχρωμα φαναράκια τους! Ήταν πολύ ενθουσιασμένες!Θα περάσουμε φανταστικά! Το βράδυ, στον κήπο θα ανάψουμε όλες τα πολύχρωμα φαναράκια μας και θα ψήσουμε να φάμε ζαχαρωτά....

Ελάτε μαζί μας, να σας δείξουμε πως να φτιάξετε κι εσείς τα πολύχρωμα φαναράκια για τον κήπο σας!

Χρειάζεστε μόνο, γυάλινα βαζάκια, κόλλα και πολύχρωμα χαρτάκια.

Όταν θα τα ανάψετε το βράδυ, η ατμόσφαιρα θα γίνει μαγική!

Tώρα που όλα είναι έτοιμα, ώρα για γιορτή γιατί η ζωή είναι παιχνίδι....

Ανάψτε απόψε τα πολύχρωμα φαναράκια σας και πάρτε τα μαγικά ραβδάκια σας να μεταμορφώσετε με το παιδί σας τον κόσμο...Τι θα κλείνατε, εάν μπορούσατε, σήμερα, σε μια γιγάντια μαγική νεραιδόφουσκα; Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν το σκοτάδι...Αυτό θα έκλεινα μέσα στη φούσκα μου...

Κάποτε, όταν ήμουν παιδί και ζούσαμε στον Πλατύ Γυαλό, στην Μύκονο, φοβόμουν το σκοτάδι..είχα κι εγώ ένα τέτοιο φαναράκι και το γέμιζα με πυγολαμπίδες να μου φέγγει τον δρόμο...


Το παραμυθάκι αυτό που έγραψα, το αφιερώνω στα παιδάκια και τους γονείς που αυτό το καλοκαίρι θα μαζέψουν τις δικές τους πυγολαμπίδες και θα τις βάλουν στα φαναράκια να τους φωτίσουν το δρόμο...

Η Λέλα και οι φίλες της ατσίδες πυγολαμπίδες


Ένα καλοκαιρινό βράδυ, η Λέλα με τον μπαμπά της είχαν πάει σε μία πολύ χαρούμενη γιορτή για το ξεκίνημα του καλοκαιριού, κοντά στο εξοχικό τους σπίτι. Όλοι διασκέδαζαν με την χαρούμενη μουσική, χόρευαν ασταμάτητα, έτρωγαν τους πεντανόστιμους μεζέδες και έπιναν δροσερά αναψυκτικά.

Όταν η ώρα πέρασε, η Λέλα νύσταξε. Άρχισε να χασμουριέται και να τρίβει τα μάτια της. Τότε ο μπαμπάς της, την πήρε στην αγκαλιά του για να κοιμηθεί. Όμως η δυνατή μουσική και τα φώτα δεν άφηναν την μικρή Λέλα να κοιμηθεί.

-Μπαμπά, είμαι πολύ κουρασμένη, ώρα για ύπνο! Να φύγουμε… έλεγε και ξανάλεγε αλλά ο μπαμπάς της δεν έλεγε να αφήσει το γλέντι και το χορό. Και άρχισε να γίνεται κίτρινη από το θυμό της.

-Όχι, σου εξηγώ…

-Ναι σου λέω!

-Τότε, πάρε το κλειδί του σπιτιού…. και της έδωσε το κλειδί του σπιτιού που ήταν λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω.

-Γύρνα σπίτι, προσεχτικά. Φόρεσε τις πυτζάμες με τα αστεράκια, πιες το γάλα με τη γεύση μπανάνα, πλύνε τα δοντάκια με την οδοντόκρεμα φράουλα, κλείδωσε τρεις φορές την πόρτα και ξάπλωσε να κοιμηθείς αγκαλιά με το μαξιλαράκι φεγγάρι.

Η Λέλα φίλησε το μπαμπά και τη μαμά της.

-Και μην ξεχάσεις να μας πάρεις τηλέφωνο, μόλις φτάσεις.

-Θα είμαι πολύ προσεχτική. Το σπίτι είναι δίπλα.

Η Λέλα ξεκίνησε για να πάει στο σπίτι της. Όμως, είχε πολύ σκοτάδι και η Λέλα φοβόταν πολύ. Που και που άκουγε και κανέναν ήχο που έκαναν τα μικρά ζουζουνάκια της εξοχής αλλά μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, όλοι αυτοί οι ήχοι ήταν τόσο τρομακτικοί και η Λέλα φοβόταν ολοένα και πιο πολύ.

Έτρεμε ολόκληρη από τον φόβο της. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα που έτρεχαν ασταμάτητα στα μαγουλάκια της ενώ κοίταγε τα αστεράκια ψηλά στον ουρανό παρακαλώντας να φωτίσουν λίγο περισσότερο και να διαλυθεί το σκοτάδι που τόσο φοβόταν.

Δεν άντεξε άλλο. Ξαφνικά άρχισε να τρέχει για να γυρίσει πίσω στη γιορτή, στην αγκαλιά του μπαμπά της. Μόλις έφτασε έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας ασταμάτητα.

-Μπαμπά μου, φοβάμαι τόσο πολύ το σκοτάδι! Τότε ο μπαμπάς της την πήρε στην αγκαλιά του .

-Έλα Λέλα μου, έχω μια καλύτερη ιδέα.

-Τι ιδέα; Φοβάμαι να γυρίσω μόνη μου. Φοβάμαι το σκοτάδι.

-Θα γυρίσουμε μαζί και θα σου δείξω έναν τρόπο για να μην φοβηθείς ποτέ ξανά το σκοτάδι. Η Λέλα κράτησε με το μικρό της χεράκι το μεγάλο χέρι του μπαμπά της.

-Βλέπεις κάτω από τα φύλλα των θάμνων τις μικρές πυγολαμπίδες;

-Ναι…

-Ξέρεις, κάνουν ακροβατικά γιατί είναι ατσίδες.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Να πάρε αυτό το μπουκαλάκι βάλ’το κοντά τους.

-Πηδάνε οι ατσίδες μέσα στο μπουκάλι!

-Ένα φαναράκι με φως, αυτό είναι υπέροχο!

-Τώρα, δεν έχεις λόγο να φοβάσαι το σκοτάδι!

-Οι ατσίδες θα μου φωτίζουν τον δρόμο μέχρι να φτάσω!

-Καταπληκτική ιδέα, μπαμπά! Σ’ ευχαριστώ πολύ!

Τι λέτε φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι;

ειναι καταπληκτικοοοοοοοοοο

Σ΄ευχαριστώ πολύ!!!!!