Όλα όσα με έμαθε ο μπαμπάς μου....

Βγες έξω και περπάτα...

Με την οικογένεια μου πηγαίναμε πολλά ταξίδια με το αυτοκίνητο όταν ήμουν παιδί... Μετά από τόσες ώρες στο αυτοκίνητο και όταν φτάναμε στον προορισμό μας το μόνο που ήθελα, ήταν να μείνω μέσα σε αυτό. Τι θα μπορούσε να με κάνει να θέλω να βγω έξω;

Ένα ακόμα, λιβάδι με αγριολούλουδα; Ίσως..αυτό να ήταν... Αλλά ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που μου έλεγε...βγες έξω απο το αμάξι και πάμε...να ανακαλύψουμε τον κόσμο...να πάρουμε ένα μονοπάτι κι όπου τραβήξει...

Αυτό, μου έχει μείνει...Ακόμα, κι αν είμαι κουρασμένη, θα βγω και θα ακολουθήσω έναν δρόμο....κι όπου με βγάλει...Στη ζωή έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις ποτέ...η ζωή είναι ένα μαγικό ταξίδι ανακάλυψης...

Πέτα χωρίς φτερά

Όταν ταξιδεύαμε για την Μύκονο, κοιτάζαμε από το κατάστρωμα τους γλάρους...Και με έκανε να νιώθω ένα με αυτούς και να πετάω...Του είχα πει κάποτε...θέλω να πετάξω. Μου λέει πέτα...Πώς; Δεν έχω φτερά...Δεν χρειάζεται να έχεις...

Πήγαινε, για κάτι που θέλεις...μην φοβάσαι...

Μην φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι...είναι ένα τόσο απλό μάθημα που μου το έμαθε ο μπαμπάς μου από τότε που ήμουν μικρή....Ας πούμε, όταν ήμουν παιδάκι είχα πάντα τα μαλλιά μου μακριά και μια μέρα μου ήρθε να τα κόψω πολύ κοντά κι εκείνος μου είπε: Πολύ καλά, πήγαινε και κάντο....Δοκίμασε και μην φοβάσαι...την ζωή...

Επίτρεψε στον ευατό σου να κολυμπήσει στα βαθιά...

Ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που με έμαθε να κολυμπάω...Με έμαθε πως να αφήνω στην άκρη τους φόβους μου , να χαλαρώνω και να κολυμπάω στα βαθιά που μόνο εκεί, μας άρεσε και στους δύο να κολυμπάμε...Βέβαια, ήταν πάντα εκεί και εάν κουράζουνα γινόταν δελφίνι και στους ώμους του, εγώ, γοργόνα...

Να βρίσκω κουράγιο και πίστη να σηκωθώ στα πόδια μου...

Το βράδυ που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο ο φόβος και η αγωνία μου είχαν χτυπήσει κόκκινο...Και είχα βάλει, θυμάμαι τα κλάματα και φώναζα δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω...Σταμάτα να λες ότι δεν θα τα καταφέρεις... δεν την θέλω αυτήν την λέξη...και έτσι μπορεί να γκρινιάζω πολλές φορές...ότι δεν θα τα καταφέρω...αλλά δεν σταματάω να πιστεύω στον εαυτό μου και δεν σβήνει η πίστη και η αφοσίωση στο στόχο μου μέχρι να τον πετύχω...

Να αγαπάς τον πλούτο της αγάπης

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που οι γονείς μου με αγαπάνε πολύ και έμαθα οτι ο μεγαλύτερος πλούτος σε μία οικογένεια είναι η αγάπη...

Η αποτυχία είναι ο καλύτερος δάσκαλος...

Δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά ήταν και είναι εκεί να μου θυμίζει να μαθαίνω από τα λάθη μου...κι όσο κι αν κάποιες φορές να αντιδρώ σε αυτά που μου λέει..ξέρω την αλήθεια και μαθαίνω από τα λάθη μου και τις αποτυχίες μου...

Περιμένε να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο που θα περπατήσετε μαζί στην ζωή...

Ο μπαμπάς μου με έμαθε οτι ο κατάλληλος άνθρωπος θα είναι εκεί για μένα και θα αγωνίζεται και θα με αγαπάει για αυτό που είμαι...Και είχε δίκιο με τον άντρα μου είμαστε μαζί τόσα χρόνια και θα είμαστε μαζί πολλά πολλά ακόμα...να βλέπουμε το παιδί μας να ανθίζει στη ζωή...

Μην σταματάς να περπατάς...

Κάναμε πάντα μεγάλες βόλτες...και τα ποδαράκια μου ήταν μικρά και τα δικά του βήματα, φάνταζαν μεγάλα...και μου έλεγε μην σταματάς να περπατάς...και αυτό κάνω...μπορεί να φοβάμαι έναν κόσμο που τον κάναμε αυλή των θαυμάτων...μπορεί να με κουράζει ο τόσος θόρυβος χωρίς αξία γύρω μου...αλλά δεν σταματάω να περπατάω...και έχω μέσα μου πίστη κι όνειρο....για τη ζωή...για την οκογένειά μου...


Θέλω πολύ κάποτε και η κόρη μου να πει για τον μπαμπά της τα ίδια και πιο πολλά...και είμαι σίγουρη οτι θα το κάνει...γιατί την μαθαίνει να γελάει, να παίζει και ίσως, το πιο σημαντικό στον κόσμο, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της...Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου...που με ένα βλέμμα και χαμόγελό τους σου λένε... Πάρε μια ανάσα...βγες έξω και περπάτα...Μην φοβάσαι να ονειρεύεσαι...η ζωή είναι ένα μονοπάτι αυτογνωσίας...ας το ακολουθήσουμε....με όλη μας την ψυχή...κι οτι δεν μας κάνει ας το αλλάξουμε...

χρόνια πολλά στους μπαμπάδες μας! τι ωραίο κείμενο! και εγώ μόνιμα "ερωτευμένη" με τον μπαμπά μου...

κοριτσια ημουν και εγω ερωτευμενη με τον μπαμπα μου οταν εφευγε ταξιδια ηθελα να φευγω μαζι του , ξυλο απο εκεινον δεν ειχα φαει ποτε , συνεχεια τον πειραζα σαν ζουζουνι που ημουν μικρη ποτε δεν με μαλωνε , νυφη εκλαιγα και δεν μπορουσα στην εκκλησια να σταθω , και τωρα μου λειπει παρα πολλη και θα τον θελω κοντα μου αλλα ειναι εκει ψηλα και νοιωθω οτι με προσεχει και ειναι ο αγγελος μου ! χρονια πολλα μπαμπακα μου και ας μην με ακους

Θα είναι πάντα κοντά σου και θα σε ακούει...Θα βλέπει κάθε χαμόγελο και χαρά σου...

μου λειπεις μπαμπα!!!!!!!!!!!!!

μολις ειδα το θεμα εβαλα τα κλαματα και φοβηθηκα να γραψω....
τον εχασα πριν 10 χρονια, ημουν 22... δεν ειδε ουτε γαμο, ουτε εγγονια, καμια χαρα δεν του δωσα απ τις λεγομενες χαρες... ο μπαμπας μου ηταν μεγαλος σε ηλικια οταν γεννηθηκα ηταν 55...παρ ολα αυτα μεγαλωσα πιο καλα απ ολα τα γνωστα μου παιδια, με περισσοτερη εμπιστοσυνη, με πιο μεγαλη ελευθερια, μοναχοπαιδι μεν, αλλα οχι κακομαθημενο...οτι ειμαι το οφειλω στον πατερα μου...

φοβοταν ισως λογω ηλικιας οτι θα μεινω γρηγορα μονη μου και με εκανε αληθινο αντρακι...απο 10 χρονω με εβαζε στα ποδια του στο χωριο και με μαθαινε να οδηγαω....εκανε τοσες θυσιες για να παω σε ενα σωρο σχολεια, μουσικες και ξενες γλωσσες....οταν ολοι πιστευαν οτι λεω ψεμματα, ο μπαμπας μου πιστεψε οτι ειχα μαθει ισπανικα απ τα μεξικανισα σηριαλ και με εστειλε να δωσω το πτυχιο για διδασκαλια και οταν το πηρα.... πωπω πως εκανε....17 χρονω με αφησε να παω ολομοναχη στο Μεξικο που ηταν το ονειρο μου σε φιλη μου μεν, αλλα υπεγραψε για να παω λεγοντας στη μαμα μου οτι θα παω στην Ισπανια (χιχιχι) γιατι μας ειχε πρηξει με τις φοβιες της (και δεν ξερει και πολλα απο γεωγραφια η μαμ)...
και το κυριοτερο, παντα ηξερε ολα τα μυστικα μου, γυρνουσα απ τη βολτα και καθομουν στο κρεβατι να του τα πω ολα....χαρτι και καλαμαρι, και πως χαιροταν με τα νεα μου και πως περιμενε να του πω για κανενα καλο παιδι...

πηρα δυναμη απ το μπαμπα μου, εγινα καλος ανθρωπος, εμαθα να δινω
και μου λειπει τοσο πολυ...

Θα είναι πάντα κοντά σου κι ας είναι ψηλά... να χαίρεται με την χαρά σου και να σε βλέπει... και να σε προσέχει γιατί θα είσαι πάντα το κοριτσάκι του...

paizoumemazi έγραψε:Βγες έξω και περπάτα...

Με την οικογένεια μου πηγαίναμε πολλά ταξίδια με το αυτοκίνητο όταν ήμουν παιδί... Μετά από τόσες ώρες στο αυτοκίνητο και όταν φτάναμε στον προορισμό μας το μόνο που ήθελα, ήταν να μείνω μέσα σε αυτό. Τι θα μπορούσε να με κάνει να θέλω να βγω έξω;

Ένα ακόμα, λιβάδι με αγριολούλουδα; Ίσως..αυτό να ήταν... Αλλά ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που μου έλεγε...βγες έξω απο το αμάξι και πάμε...να ανακαλύψουμε τον κόσμο...να πάρουμε ένα μονοπάτι κι όπου τραβήξει...

Αυτό, μου έχει μείνει...Ακόμα, κι αν είμαι κουρασμένη, θα βγω και θα ακολουθήσω έναν δρόμο....κι όπου με βγάλει...Στη ζωή έτσι κι αλλιώς δεν ξέρεις ποτέ...η ζωή είναι ένα μαγικό ταξίδι ανακάλυψης...

Πέτα χωρίς φτερά

Όταν ταξιδεύαμε για την Μύκονο, κοιτάζαμε από το κατάστρωμα τους γλάρους...Και με έκανε να νιώθω ένα με αυτούς και να πετάω...Του είχα πει κάποτε...θέλω να πετάξω. Μου λέει πέτα...Πώς; Δεν έχω φτερά...Δεν χρειάζεται να έχεις...

Πήγαινε, για κάτι που θέλεις...μην φοβάσαι...

Μην φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι...είναι ένα τόσο απλό μάθημα που μου το έμαθε ο μπαμπάς μου από τότε που ήμουν μικρή....Ας πούμε, όταν ήμουν παιδάκι είχα πάντα τα μαλλιά μου μακριά και μια μέρα μου ήρθε να τα κόψω πολύ κοντά κι εκείνος μου είπε: Πολύ καλά, πήγαινε και κάντο....Δοκίμασε και μην φοβάσαι...την ζωή...

Επίτρεψε στον ευατό σου να κολυμπήσει στα βαθιά...

Ο μπαμπάς μου ήταν αυτός που με έμαθε να κολυμπάω...Με έμαθε πως να αφήνω στην άκρη τους φόβους μου , να χαλαρώνω και να κολυμπάω στα βαθιά που μόνο εκεί, μας άρεσε και στους δύο να κολυμπάμε...Βέβαια, ήταν πάντα εκεί και εάν κουράζουνα γινόταν δελφίνι και στους ώμους του, εγώ, γοργόνα...

Να βρίσκω κουράγιο και πίστη να σηκωθώ στα πόδια μου...

Το βράδυ που έδινα πανελλήνιες εξετάσεις για να μπω στο πανεπιστήμιο ο φόβος και η αγωνία μου είχαν χτυπήσει κόκκινο...Και είχα βάλει, θυμάμαι τα κλάματα και φώναζα δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω...Σταμάτα να λες ότι δεν θα τα καταφέρεις... δεν την θέλω αυτήν την λέξη...και έτσι μπορεί να γκρινιάζω πολλές φορές...ότι δεν θα τα καταφέρω...αλλά δεν σταματάω να πιστεύω στον εαυτό μου και δεν σβήνει η πίστη και η αφοσίωση στο στόχο μου μέχρι να τον πετύχω...

Να αγαπάς τον πλούτο της αγάπης

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που οι γονείς μου με αγαπάνε πολύ και έμαθα οτι ο μεγαλύτερος πλούτος σε μία οικογένεια είναι η αγάπη...

Η αποτυχία είναι ο καλύτερος δάσκαλος...

Δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά ήταν και είναι εκεί να μου θυμίζει να μαθαίνω από τα λάθη μου...κι όσο κι αν κάποιες φορές να αντιδρώ σε αυτά που μου λέει..ξέρω την αλήθεια και μαθαίνω από τα λάθη μου και τις αποτυχίες μου...

Περιμένε να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο που θα περπατήσετε μαζί στην ζωή...

Ο μπαμπάς μου με έμαθε οτι ο κατάλληλος άνθρωπος θα είναι εκεί για μένα και θα αγωνίζεται και θα με αγαπάει για αυτό που είμαι...Και είχε δίκιο με τον άντρα μου είμαστε μαζί τόσα χρόνια και θα είμαστε μαζί πολλά πολλά ακόμα...να βλέπουμε το παιδί μας να ανθίζει στη ζωή...

Μην σταματάς να περπατάς...

Κάναμε πάντα μεγάλες βόλτες...και τα ποδαράκια μου ήταν μικρά και τα δικά του βήματα, φάνταζαν μεγάλα...και μου έλεγε μην σταματάς να περπατάς...και αυτό κάνω...μπορεί να φοβάμαι έναν κόσμο που τον κάναμε αυλή των θαυμάτων...μπορεί να με κουράζει ο τόσος θόρυβος χωρίς αξία γύρω μου...αλλά δεν σταματάω να περπατάω...και έχω μέσα μου πίστη κι όνειρο....για τη ζωή...για την οκογένειά μου...


Θέλω πολύ κάποτε και η κόρη μου να πει για τον μπαμπά της τα ίδια και πιο πολλά...και είμαι σίγουρη οτι θα το κάνει...γιατί την μαθαίνει να γελάει, να παίζει και ίσως, το πιο σημαντικό στον κόσμο, να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό της...Χρόνια Πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου...που με ένα βλέμμα και χαμόγελό τους σου λένε... Πάρε μια ανάσα...βγες έξω και περπάτα...Μην φοβάσαι να ονειρεύεσαι...η ζωή είναι ένα μονοπάτι αυτογνωσίας...ας το ακολουθήσουμε....με όλη μας την ψυχή...κι οτι δεν μας κάνει ας το αλλάξουμε...

ανατριχιασαααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!συγκινηθηκααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μακάρι...να δώσουμε στα παιδάκια μας οτι τους αξίζει...να είμαστε καλές μαμάδες και μπαμπάδες...πόσο δύσκολο είναι να είσαι καλός...